Wat maakt het toch zo moeilijk om eetbuien te doorbreken?

Wat maakt het toch zo moeilijk om eetbuien te doorbreken?

Ster inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactiefSter inactief
 

Vorige week kwam deze vraag langs. En het zette me weer even aan het denken…..
Zelf heb ik ook ervaring met eetbuien en het doorbreken daarvan gehad.

(Vr)eetbuien
Alles moet op
Alles door elkaar
Zonder te proeven
Ongecontroleerd
Niet voelen
Verdoven
Vullen

Tot erna
…misselijk, schaamte, boos en moedeloos…

Ik sta er weer even bij stil hoe ontzettend fijn het is, dat ik nu kan zeggen dat ik deze eetbuien overwonnen heb. Na jaren struggelen heb ik deze kunnen doorbreken. Maar hoe dan? Hoe werd ik mijn eetbuien de baas?


Heb je net het gevoel dat het lekker g
aat en dan komt er op dat moment een vervelende, onverwachte situatie langs. Iedereen komt moeilijke situaties en momenten tegen. Je kind blijkt ernstig ziek, je raakt je baan kwijt of iets ‘simpels’ zoals het ontvangen van een boze mail van een vriendin. Deze momenten zorgen voor stress en stress geeft ongemak. De meeste mensen willen niet stilstaan bij onplezierige ervaringen. Hierbij komen vervelende gevoelens en gedachten naar boven en dus dat ongemak.

Op dat moment komt het coping mechanisme om de hoek kijken; de manier (strategie) waarop je met deze situaties en stress omgaat. Ga je op dat moment de situatie actief aan, of vermijd je deze liever door het te negeren, afleiding te zoeken, uit te stellen of te bagatelliseren?


Lange tijd was eten mijn manier om met stress om te gaan. Ik wilde het ongemak van deze stress helemaal niet voelen en eten werd mijn ‘vluchtmanier’ om het echte probleem niet onder ogen te hoeven zien. Ik richtte mezelf op die momenten liever volledig op eten en ging het pijnlijke moment, de gedachten en de daarbij horende gevoelens vooral niet aan. In de hoop dat het vanzelf wel weer zou overwaaien of dat ik (of een ander) het zou vergeten. En dat eten ontwikkelde zich langzaam tot intense eetbuien.

Ik zie deze eetbuien achteraf als een vorm van verslaving. Ik wilde wegblijven van pijnlijke momenten en zocht iets buiten mezelf om niet te hoeven voelen en mezelf te verdoven. In mijn geval was dat niet drugs, drank of gamen, maar eten.

Vullen om niet te hoeven voelen

Ik zocht steeds vaker veiligheid en controle in het eten. Het werd mijn manier om pijnlijke momenten weer snel te vergeten en niet aan te hoeven raken. Ik raakte verslaafd aan de tijdelijke controle van dit vullen om niet te hoeven voelen. En dan ontstaat tegelijkertijd ook de angst dat die controle wegvalt. En juist die angst hield mijn eetbuien weer in stand. Hierbij mistte ik alle verbondenheid met mezelf, maar ook met mijn omgeving en dat maakte dat ik elke keer weer keihard terugviel in die eetbuien.

En hierbij bleek maar weer:

Als honger niet het probleem is, dan is eten nooit de oplossing

Toen ik dat eenmaal besefte, kon ik op zoek naar welke behoeften mijn eetbuien vervulden en ontdekken waarom ik dit ‘nodig’ dacht te hebben. Op die manier heb ik mijn eetbuien stapje voor stapje kunnen doorbreken.
Geen enkele strategie is altijd effectief, maar juist bij eetproblemen kan het je zoveel meer opleveren om niet te gaan vullen, maar om de situatie actief aan te pakken (analyseren en oplossen) of troost en begrip te zoeken bij anderen.

Enkele tips die je hierbij kunnen helpen:

  • Blijf kalm, wat er ook gebeurt - leer hoe je jezelf kalm kunt krijgen en houden, door bijvoorbeeld meditatie of mindfulness. Het helpt je om op een rustige manier naar het probleem te
  • Relativeer het probleem - denk na over wat het ergste is dat er kan gebeuren. Je gaat niet dood van een financiële strop.
  • Ontwikkel inzicht - hoe is het probleem ontstaan? Lag het aan jou? Waren er andere mensen bij betrokken? Zijn de problemen de volgende keer te vermijden?
  • Behoud je gevoel voor humor - grappen kunnen ernstige zaken relativeren als je er – met anderen – om kunt lachen (maar lach het niet weg).
  • Wees realistisch, niet dramatisch - vaak zijn we geneigd uit te gaan van the worst case scenario (ik zit de rest van mijn leven werkloos thuis), maar vaak is de werkelijkheid stukken realistischer (het kan een tijdje duren, maar uiteindelijk vind ik een baan waar ik blij mee ben).
  • Zoek geen zondebok - niet in jezelf, maar ook niet in anderen.

Herken je dit? En zit je vanavond op de bank met het gevoel dat er al de hele dag iets knaagt of er komt op dat moment een vervelende onverwachte situatie langs. Dan hoop ik dat je - voordat je jezelf verliest in vullen - even terugdenkt aan wat je hierboven gelezen hebt. Gun jezelf de tijd om even stil te staan bij wat er bij jou gebeurt en wat jouw echte behoeften op dat moment zijn…

Wil je meer weten of kun je wel wat hulp gebruiken?
Aarzel niet langer en stuur me een bericht, zodat ik snel contact met je op kan nemen voor een gratis en vrijblijvend kennismakingsgesprek.